το τελευταιο ποιημα

Υπάρχει κάτι

που σε πάει

πιο μακριά

και από τον θάνατο.

Και κάποιες φορές

το βαφτίζεις

μέσα στις πληγές σου

- δίνοντας του

για όνομα

μια αθωότητα 

ή ένα πένθιμο εμβατήριο

για να μάθεις

να στέκεσαι

προσοχή

στην πραγματικότητα.

Υπάρχει κάτι

που με πάει

πιο μακριά

και από τον θάνατο.

Είναι μέρες

που αιωρείται 

στο σκοτάδι

σαν μια διάφανη μουσική

ή άλλοτε

παίρνει την μορφή 

εκείνων που έφυγαν

και πίσω τους

άφησαν 

μια πυκνή σιωπή

να ακούγεται απ'το άπειρο.

Υπάρχει

μια πραγματικότητα

που δεν μοιάζει με τις άλλες

- και όταν συχνά

της καρφώνω

ένα ποίημα στην καρδιά -

εκείνη μου χαρίζει

μια αιωνιότητα

απ'τα μάτια σου.

Και ύστερα θυμάμαι

πως ήταν η ζωή μου

πριν απ'όλα αυτά.

Στο βάθος

ακουγόταν πάντα

ένα βιολί

που με συνόδευε

στο ημίφως μου.

Υπήρχε κάτι

που με έβγαζε στο φως

- και ήταν αυτό

το κορμί της

γεμάτο απ'την άρνηση

για θάνατο.

Και πριν χαθούν όλα

στο σκοτάδι 

- θυμάμαι ακόνα να λέει:
<<Κουβαλάς τόσα

κατεστραμμένα ποιήματα μέσα σου>>

- και εγώ ακούμπησα στο φως της

μήπως και τα ξαναχτίσω -

Καμιά φορά

ξεγλιστράω την ψυχή μου

απ'τον βούρκο του σκοταδιού

και των αναμνήσεων 

- μα πάντα -

βρίσκω εμπρός μου

κάποιον που υποφέρει

και μια καρδιά

καρφωμένη από καιρό

- καρφωμένη από εμένα.