Όταν νυχτώνει
τρέχω να κρυφτώ
στο απατηλό φως
που περισσεύει
απ'την θύμηση σου
- μα πάντα -
καταλήγω
να σέρνομαι
ανάμεσα στις σκιές σου
και σε αυτή
την γνώριμη
καταστροφή
που προσφέρουν
τα μάτια σου.
Όταν η νύχτα
απλώνεται
- εμένα με σκεπάζει ο φόβος -
γιατί ξέρω
πως θα συναντηθώ
με τις αόρατες πληγές
που περικυκλώνουν
την καρδιά μου σφιχτά
- ώσπου να
ξεχυθεί
το αίμα μου
σαν μελάνι
πάνω στο σώμα σου -
για να εξιστορήσει
το σ'αγαπώ.
Όταν δινόμασταν
στον χρόνο
και γδύναμε
τις μοναξιές μας
- εγώ φύλαγα
μέσα μου
όλο το βάρος
του χρόνου.
Και όταν
ξάπλωνες
πάνω
στην καρδιά μου
- εγώ
αποτύπωνα
στην επιφάνεια της
το χρώμα
της ευτυχίας.
Το φιλί
κρατάει μια στιγμή
- το ποίημα
γδέρνει
την σάρκα του
στον χρόνο
και πεθαίνει -
μα το αντίο σου
- αγάπη μου -
κρατάει για πάντα
μέσα στην
δυστυχισμένη
ψυχή μου.
Σε αυτή
την σιωπή
που έχτισε
η απουσία σου
- θα ακούω
πάντα
τα χαμηλόφωνα
ποιήματα
που έλεγες
με μια μόνο ανάσα.
Όπου
και αν φτάσαμε
- να θυμάσαι
πως η καρδιά μου
πάντοτε
θα δαμάζεται
για εσένα
στις πιο άγριες μοναξιές.
Α,θυμάσαι
την πρώτη φορά
στο μισοσκόταδο;
Εκεί
έγιναν όλα
- γιατί όταν
σε κοίταξα γυμνή
στο μισοσκόταδο
- καταδικάστηκα
να αγαπήσω
για πάντα
όλα τα πρόσωπα σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου