βλακεια 2



Η ύπαρξη σου
-  φαινομενική  -
μα
πλάι
στο σκοτάδι
και στην θλίψη μου
για λίγο
παίρνει
την υπόσταση
ενός ονείρου.

Στην σιωπή
μπορώ
ακόμα
να δω
την οντότητα σου.

Και η φωνή σου
συχνά
ακούγεται
μέσα
στα ματωμένα μου ποιήματα.

Όπως σε κρατώ
και τρεμοπαίζουν
οι καρδιές μας
- μοιάζουν
σαν να θέλουν
να κάνουν
ένα πέταγμα
προς την αθανασία.
 
Μα τώρα 
που στέκομαι ολομόναχος
- σκοτώνω την απουσία σου
χιλιάδες φορές -
μα στο τέλος
πάντα εγώ αιμορραγώ.

Θα έδινα
και την
τελευταία μου ελπίδα
για να κρατήσω ξανά
τον πόνο σου
στα χέρια  μου
- και για ένα
τελευταίο πέταγμα
προς τα χείλη σου
θα έδινα
 και την πιο φωτεινή μου ανάμνηση.


Όταν θυμάμαι
τα ακροδάχτυλα σου
που κράταγαν την ψυχή μου
για να μην σβήσει
- μπροστά μου
απλώνεται
μια κόλαση από μνήμες -
και εγώ
κάθε φορά
βουτάω
στα απάτητα
της καρδιάς σου.

Απόψε
μην βιαστείς
να φύγεις
- ας μείνουμε
εδώ ως το πρωί
- μονάχα
να κοιτιόμαστε
στα μάτια
και να 
θυσιάζουμε
το όνειρο.
 
Και αν όλα τελειώνουν
- εγώ θα επιστρέφω
πάντα στο φως σου
και θα κατοικώ
στα μάτια σου -
όπως ο πόνος
ενός ποιήματος
επιστρέφει
στον ποιητή.
 
Και έτσι
- πάντα
 φαινομενική
θα υπάρχεις στην ζωή μου -
και
αδιόρατα
θα ισορροπείς
στην κόλαση μου
και στο φως μου
- για να σε αγαπήσω -
μήπως και σώσω
κάτι
απ'τον τσακισμένο
εαυτό μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου