εσααδσ


Στο κατακόκκινο
δωμάτιο
της καρδιάς σου
- οι σκέψεις μου
έπεφταν νεκρές
σαν φύλλα ορφανά
 μέσα στο
άγριο
φθινόπωρο.

Σε αυτή
την κόλαση
της καρδιάς σου
- σαν έμπαινα -
άκουγα
μια μουσική
να λυπάται
που δεν αγγίξαμε
αυτό το άφταστο
σημείο του ουρανού.

Ένα ρίγος όμως
έφτανε στην καρδιά μου
όταν αφήναμε
αυτόν τον κόσμο
και περνούσαμε
στον πραγματικό κόσμο
- εκεί που
το δέρμα σου
και το κορμί σου
ήταν το
αιώνιο
κελί μου.

Σε ονειρεύτηκα
ξανά
- ήσουν γυμνή
και κατακτούσες
το ανεκπλήρωτο -
και εγώ
στο βάθος,
ρέμβαζα
πλάι στο φως σου
 έναν κόσμο
όπου το σκοτάδι
των ανθρώπων
θα σκέπαζε
μόνο τα κορμιά μας.
Όμως τώρα,
απλώνεται
στο δωμάτιο
η σιωπή
και
η ανυπαρξία σου.
 Μέσα μου
κλαίει
η ανάμνηση σου
- και αυτά
τα σκόρπια 
ποιήματα
στην καρδιά μου
δεν βρίσκουν
ποτέ
το τέλος τους.
Και έτσι,
όλα μένουν μισά
μακριά σου.
Και αυτή
 η καρδιά μου,
παραμένει
ένα άδειο
στοιχειωμένο δωμάτιο.
 Μα κάπου
μέσα
στον χρόνο
έχω
την δικιά σου ζωή.
Και όλες
εκείνες τις νύχτες
 που μοιραστήκαμε
την ευτυχία
στην κόλαση
- και αυτές
έχουν μια θέση
ακόμα
στην καρδιά μου.

Θα ζω πάντα
με το ανεκπλήρωτο
καρφωμένο
στην καρδιά μου
- μα και με εκείνα
τα πρωινά
που μπαίναμε
στο δωμάτιο
χωρίς ψυχές
και αφήναμε
στην κόλαση
τον κόσμο
που μας δώσανε
για να
περάσουμε
κάπου αλλού
- ίσως εκεί
που το άφταστο
σημείο του ουρανού,
δεν είναι τίποτα άλλο
από το σώμα
που χάρισες
την μνήμη σου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου