ποιημαα



Συγχώρεσε με
για αυτό που έγινα
- δεν ξέρεις πως είναι
να χάνεις την ψυχή σου
και ο κόσμος
διαρκώς
να φλέγεται αδιάφορα.

Συγχώρεσε με
αν πια
σε τρομάζω
- μα όταν σε ντύνει
η μοναξιά -
η σάρκα σου
κυνηγάει
να ξεδιψάσει 
με αθωότητα.

Όλα
τελειώνουν
όπως ξεκινάνε
- μόνο που στην πρώτη περίπτωση -
συνεχίζεις
χωρίς την δικιά σου καρδιά.

Γιατί η δικιά σου
έχει τυλιχτεί
από καιρό
σε μια αιώνια
παγίδα
- και μέσα της
περνάνε
σαν δοκιμασίες -
οι ευχές
ή οι αποφάσεις
που ποτέ δεν έφτασαν
στο τέλος τους.

Είναι δύσκολο
να έχεις χάσει
την καρδιά σου
- μα πιο πολύ
να μην ζέστανε
καμία καρδιά
το κορμί σου
μέσα στον
άγριο χειμώνα.

Μέσα στο φως
όλα λυγίζουν
και μένει
μόνο η απλότητα
να βυθίζει
το πιο βαθύ σου σημείο.

Έτσι και τώρα,
 παραμένουν μόνο
τα μάτια σου
- και
κάπου στο φως -
ισορροπούν
με την άγρια πλευρά μου
πριν χαθούν
για πάντα
στον λήθαργο.


Συγχώρεσε με
για όσα συνέβησαν
- μα είναι αδύνατον
να ζήσω
χωρίς το πρόσωπο σου.

Και εκεί έξω
η πραγματικότητα
σε φθείρει 
και σε αφήνει
να περιπλανιέσαι
γυμνός
στον πόνο.

Μα να θυμάσαι
πως αν αύριο
δεν χαράξει ο ήλιος
- θα χαράζει
πάντα μέσα μου
το χαμόγελο σου
σαν ορίζοντας
- και εγώ
σαν τυφλός
θα αγγίζω
για πάντα
τον ήλιο.
Όλα
θα τελειώσουν
όπως ξεκίνησαν
- με ένα τραγούδι
ή με ένα βλέμμα.
Και στα αλήθεια
δεν ξέρω
αν θα έχω απομείνει ως τότε.

- να θυμάσαι
πως στις φλέβες μου
τρέχει
η εικόνα σου -

Συγχώρεσε με
για αυτό που έγινα
- μα σ'αγαπώ -
 και αυτή η μοναξιά
μακριά σου
ήταν πάντα ένας
δαίμονας
που διαρκώς
ψιθύριζε
το ανείπωτο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου