333333

Αν μου

έχει περισσέψει 

λίγη καρδιά

απ'την πραγματικότητα

που είδα

- ανήκει

πια

στα χέρια σου

και 

σε αυτό το όνειρο

που έχει καταγράψει

 πάνω στο σώμα μου

τις νύχτες

που μοιραζόμασταν

την μοναξιά

και τον φόβο.

 

Αν

κάτι μέσα μου

ακόμα ηχεί

- είναι

αυτή η ανάσα σου

που χτυπά

σαν μια καρδιά

ή σαν

μια μουσική

που μας θυμίζει

πως το άπειρο

είναι ακόμα μακριά

από εμάς.

Όπως

σε φίλαγα

- η νύχτα

μας χάριζε

κάτι περισσότερο

απ'το σκότος της -

και τα λιγοστά φύλλα

που έπεφταν

απ'τα δέντρα -

για λίγο

νέκρωναν

την στιγμή

και μας κάλυπταν
γυμνούς

χαρίζοντας μας

την άνοιξη
που δεν ήρθε ποτέ.

Τα σώματα μας

βυθισμένα

στην σιωπή 

ηχογραφούσαν

τον έρωτα

 - και η στιγμή

γινόταν

αιώνια

όταν κοίταγα

τα μάτια σου.

Όπως

αιώνιο

παραμένει

το κορμί σου

απ'την στιγμή

που σε άγγιξα

- πάνω

στην αιώνια

νιότη

στέκεται

ακόμα

απαράλλαχτο

απ'τα άστρα

και φωτίζει

το πιο

σκοτεινό

σημείο

του εαυτού μου.

Αν κάτι

μέσα μου

φλέγεται

συνεχώς 

είναι

αυτό

το ποίημα

που γδέρνει

όλες

τις ευτυχίες μου

για να βρει

τα μάτια σου.

Μα πάντα

- αυτό το ποίημα -

καταλήγει

φυλακισμένο

στην απουσία σου.

Δεν θα ξεχάσω την ματιά σου

- σαν προσευχή

μέσα στους πιο δύσκολους καιρούς -

 μα θα θυμάμαι ακόμα

την καρδιά σου

γιατί 

εκεί

έζησα

και πέθανα

στο πλάι σου.

Αν κάτι

ακόμα

στέκεται

άθικτο

στην κόλαση 

- είναι

οι ζωές

που μοιραστήκαμε

για να φτιάξουμε

μια ολόκληρη 

- είναι

ο χρόνος

που τον αφήσαμε

δίχως φόβο

να μας σκεπάσει

- είναι

οι καρδιές μας

που στέκονται

άθικτες

μαζί.

Και ίσως

μια μέρα

μακρινή,

όλα ξεκινήσουν

ξανά

εκεί που τελείωσαν,

γιατί κάπου

πάντοτε

θα υπάρχει

αυτό

το φλεγόμενο

ποίημα

να σε αναζητά

αλλά

και το σώμα

που 

στο βάθος

κατέγραψε

κάτι παραπάνω

απ'τις ζωές

δύο

ανθρώπων.